Clichématig als we zijn kon een oerspaans stierengevecht niet ontbreken in het lijstje van Dingen Die We Gedaan Hebben In Valencia. En gierig (we prefereren de term "prijsbewust") als we zijn doen we dit uitstapje naar de stierenslachterij op een feestdag, zodanig dat het gratis is. Of dat dachten we toch, want vlak voor onze neus sloten de loketten. Alle plaatsen bezet. Sluw als we zijn kochten we dan voor 5€ tickets van een sleezy peet die er "op overschot" had, na die eerst grondig onderzocht te hebben natuurlijk, ge zou zo met oud krantenpapier opgescheept zitten.
Zo'n stierengevecht gaat, for the bullfightvirgins amongst us,als volgt. Eerst doen ze een paradeke en dan komt de eerste stier de ring ingestormd, één brok spieren en energie. De torreadores zwierezwaaien met hun doekjes om het beest in de war te brengen (torrear=pesten) waarna de bandilleros gezwind kleine speertjes in fleurige kleurtjes in de flank van de stier steken. Dan komt de hoofdrolspeler op: de matador (matar=doden). Zijn taak is uiteraard van het beest naar de eeuwige jachtvelden te sturen, maar alleen als hij eerst een show van jewelste heeft opgehangen om het publiek te behagen (oude Spaanse mannetjes en vrouwtjes, en jawel, ze roepen allemaal OLE!!! Ik dacht dat dat iets uit Jommekesstrips was). Dus hangt dat mannetje in zijn ongelooflijk gay strak pakje met glitters en roze kousen de arrogante zak uit tegen de stier, die uiteraard niet weet wat hem overkomt. Op dat moment begint een orkestje vreselijk misplaatste Cucaracha-achtige muziek ten beste te geven, en als de laatste trompet uiteindelijk zwijgt is het tijd voor le moment suprême: de doodsteek. Met een beetje geluk geeft meneer stier bij de eerste steek de geest, maar we hebben ook gevallen gezien waarbij het meer dan 5 pogingen kostte. Ja op zo één avond worden er maar liefst 6 stieren opgeofferd, goed voor 2 uur, terwijl 3 uur me echt wel voldoende lijkt, maar goed.
Als het publiek het een goede partij vond begint iedereen duchtig met zakdoekjes te zwaaien, een beetje zoals de duim omhoog of omlaag bij de gladiatorengevechten, en als genoeg mensen hun goedkeuring geven krijgt de matador het oor van de gedode stier als trofee mee. Mensen gooien kleren in de ring, de matador van dienst doet een ererondje, en het slachtoffer wordt de ring uitgesleept met een paardenspan.
Voordat de GAIAfans onder jullie mij voor eeuwig en altijd op jullie Zwarte Lijst zetten: ik vond het ook wreed, maar dergelijke oeroude traditie kan je gewoonweg niet negeren als je elke dag voorbij de arena loopt. Je weet uiteindelijk wel wat je kan verwachten, het zou straf zijn moest de stier op een goeie dag winnen (hoewel sommige glitterventjes wel een hoorn of twee in hun bil hebben gekregen, wel grappig als ze de stier eerst zeer stoer uitdagen en dan weg moeten trippelen omdat het praktisch blinde beest hun achterna gaat). Achteraf kan je dan ook live zien hoe de gedode stieren gevild worden, klaar voor consumptie door de minder gegoeden–zoals een oud mannetje in het publiek ons vertelde.
Tot zover het laatste puntje van mijn midnight snack.
Ik wou dat mijn blogentries in wordformaat waren, dan leek het tenminste zoveel niet maar ik kan nu eenmaal geen gebeurtenis in 3 lijnen neerpennen; alle gevoelens, alle uitspraken, alle gedachten zullen op het net gepubliceerd worden!
Die ochtend zijn we naar de Mercado Central geweest met ons drieën (Kate, Eddie en ik) alwaar we verse vis gekocht hebben (de darmen en schubben vlogen in het rond), kruiden, groensels en langoustines. Het heeft iets aparts, zo tussen de Spanjaarden lopen op zo’n authentieke markt met achter elk gammel kraampje prachtige mozaieken… Een ijsje op de Plaza de la Reina mocht dan niet ontbreken, het wordt langzamerhand een gewoonte!
’s Avonds, na het stierengevecht waren we uitgenodigd op het appartement van een ander Brits meisje, waar we enkele Amerikanen en een Fransman ontmoet hebben. Zo’n predrink is voor de niet-clubbers zoals ik een echte zegen, drinkspelletjes spelen in de living, desnoods op tafel staan dansen, dan even uitblazen op het overigens fantastische balkon dat ze daar hadden (het appartement was verdomme bijkans een heel verdiep, zoveel plaats dat die hadden! Jaloers!), en om 2u kan ik nog steeds gewoon naar huis gaan en heb ik toch niet alle fun gemist! De rest is dan naar een club, Guru, afgezakt, op 20min met de taxi en hebben blijkbaar een geweldige nacht gehad want pas 7.30 hoorden we Kates sleutel in de deur. Ze heeft zichzelf bonen gebakken, het vuur laten opstaan en is in bed gekropen om er om 18u uit te komen,terwijl ze nota bene dacht dat het ongeveer 13u was :D
Aangezien Kates teentje nog steeds etter en meer van dat fraais produceert hebben Jelle en zij omstreekt middernacht, toen het drinkspelletje zijn vruchten had afgeworpen, van schoenen gewisseld, een wel heel apart zicht moet ik zeggen, Jelle op hakjes en Kate met haar uitgaanstopje op groene sloefen! Blijkbaar vroeg Anna Jelle ’s ochtends of hij een meisje meegenomen had naar huis, ze had hakken gehoord! (haha!!)
Oh en drinkspelletjes zijn fun!! How come we never do that??
Niet alles is echter rozegeur en maneschijn tegenwoordig, sinds woensdag heb ik hier een ongelooflijke dip wat vooral te maken heeft met het ongelooflijk gebrekkige administratief orgaan in Spanje en België, waardoor we met een heleboel stress te kampen hadden ivm lesroosters en we nu nog 1 vak overhadden van degene die we oorspronkelijk gekozen hadden. Het is gewoon te absurd om uit te leggen met wat voor een incompetentie en onwetendheid we hier te maken gehad hebben, maar nu is dat hopelijk wel uitgeklaard, als België nu niet meer moeilijk doet tenminste. Plus thesisstress en het sluipend vergif dat Heimwee heet, geen ideale combinatie. ‘k Heb zowaar 3 dagen amper gegeten, en als Claire niet eet is er iets grondig mis. Maar ik mag niet opgeven! Be like the squirrel!!
Anyway, woensdag was, voor de blikseminslag, nog een aangename dag. Jelle en ik waren op onze zoektocht naar een jongerenkaart per abuis in een gehucht dat Torrent heet beland. Eens we onze blunder ingezien hebben hebben we ons dan maar op een klein dorpspleintje geplaceerd op een terras waar een paar oma’s een peuter aan het doodknuffelen waren en een paar tapas besteld. Nadien zijn we Torrent-city gaan exploireren, we waren er nu toch!Moorse uitkijkposten, pittoreske pleintjes voor al even pittoreske kerkjes,prachtige mozieken op het plafond van een bar, niets was veilig voor deze twee avonturiers en –en dat vooral- hun camera!!! De weg naar het unief is lang, en nog geen onooglijk dorpje onderweg zal onontdekt blijven voor deze twee ontdekkingsreizigers!
, en nog iets! (de schoolweek is een absolute verschrikking geweest, maar in onze vrije tijd gebeurt er precies nog een hoop als ik dat zo bezie) Vorige week zondag is ons plan van de week ervoor al geslaagd, met name een voetbalmatch van in het stadion zelf te bezichtigen! (dit weze puntje “landverraad” in de midnightsnack) De Britten stonden plots voor onze deur; of we geen zin hadden om mee te gaan?? En om de één of andere duistere en onbekende reden hadden ze allemaal tickets gekocht voor plaatsen van de rivaliserende ploeg, Nastic uit Tarragonna. We belandden dus in een praktisch lege supportersbox, en dat niet alleen, politiebescherming kregen we! Met matrakken, legerboots enal, very frightening indeed. Ge zou peizen dat de Nasticfans die-hard hooligans waren maar niets van dat alles, ze zongen zelfs geen liedjes zoals de Valencianen! Dus zongen Eddie en ik maar mee met onze hometown, stilletjes weliswaar want al zijn ze maar met 50; als ze zich tegen u keren hebt ge’t ook wel gegeten. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, het draaide uit om 4-0 voor Valencia, wat belachelijk was, bij de laatste goal was de Nastickeeper zelfs in geen velden of wegen te bespeuren, maar leute dat we gehad hebben!! Goooo Valencia! (Nastickeeper was trouwens onze favoriet omwille van zijn naam; Bizarri) Wel overweldigend, kwas nog nooit naar een voetbalmatch geweest en twas verdikke een groot stadion!! We zaten weliswaar redelijk bovenaan (tickets van 18euro) maar ’t waren geen Harry Pottertoestanden, en we hadden eigenlijk een vree goe zicht! Na afloop speelden ze een soortement Valencialied waarop Eddie en ik hebben staan semi-tangoën, we mochten van de Men in Black toch het stadion niet uit vóór alle Valencia-supporters de pist uit waren.Volgende keer gaan we voor Valencia, mét de nodige toeters en vlaggen want nu hadden we ons nauwelijks kunnen voorbereiden!
En dit verhaal stopt maar niet, dat komt ervan als ge maar ene keer per week uw blog aanvult, zijn jullie er nog?? (ik zit aan de derde bladzijde in Word) Vandaag (maandag) is het Dia de la communidad valenciana, wat betekent dat we vrijaf hebben en dat de Masters of Fireworks die de Valencianen zijn kunstjes uit hun hoed getoverd hebben. Vannacht om middernacht stonden we, samen met de volldige bevolking van Valencia te wachten aan Alameda, waar het zou plaatsvinden.
En ik kan jullie verzekeren: vuurwerk in Valencia is geen vuurwerk in België, zelfs nie op het vuurwerkfestival!! Het was ONGELOOFLIJK, hier wél Harry Pottertoestanden want dit was gewoon magie, of wat zeg je anders van een vuurpijl die als een gouden kwal op en neer zweeft en weer op, of vuurpijlen die exploderen in lichtjes die aan een rode lampion naar beneden zweven?? Dat belooft voor de Fallas in februari…Nadien zijn we op El Patio gaan zitten, een terrasje om de hoek, tot we daar buitengejaagd werden om 1.30, waarna we ons dak nog eens een bezoekje gebracht hebben. De meest rare conversaties gevoerd, vooral hilarisch was het feit dat Kate pas doorhad dat het reeds 18u was toen Felic haar kwam vragen of ze ook mee wou avondeten. (Felic (spreek uit “Felies”, van Felicitas) is onze Duitse flatmate en de reden waarom ik er nog niet over geschreven heb ik dat ik ze niet echt kan hebben.)
Het moeilijkste blijft nog steeds een blogentry deftig af te sluiten. “Het was een leuke week”? “Kus uit Valencia”?
Ik hou het bij “Mail mij!” Of is dat zielig?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten