Roberto

Woensdag, 13u. Ik moet dringend eens beginnen studeren en welke plaats is daar beter voor geschikt dan een terrasje, onder de schaduw van een boom en omringd door lustig kwetterende mensen. Op de één of andere manier kan ik Spaans makkelijker uitblokken, en 'k ben sowieso al niet het type om met mijn boek in eenzame opsluiting in een vochtige kelder te zitten leren. Om het half uur bestel ik een nieuw drankje, en waarom niet, een chivito (=broodje met spek, een soort kotelet (echt!), sla, tomaat en mayonaise) kan er ook wel in! Na enkele uurtjes leren en kijken naar de kleinkinderen van de eigenares die daar na school een broodje olijf opsmikkelen en tikkertje (pilla) spelen besluit ik dat het mooi is geweest en ga ik betalen. Het volgende gesprek ontrolt zich:

-1 euro 35 aub
-Euh, neenee, ik heb ook een chivito gegeten enal
-ja, maar Roberto heeft voor u betaald
-Roberto? Ik ken kik geen Roberto?
-da's de ober van hiernaast, lang, bruin haar, alé ge moet die toch kennen
-eum nee, echt niet, zeker dat het voor mij was?
-(haalt er rest van de familie bij) jaja, voor het meisje met het rode kleedje
-Ah...alé, bedankt hem voor mij! *huppelt naar huis*

Twee keer raden wie de volgende dag weer op dat terras zat te studeren.