Alweer drie dagen geleden dat ik een teken van leven gaf (op mijn blog dan toch, want ‘k heb de laatste dagen al wat afgeSkyped!). We zullen er maar van uitgaan dat geen nieuws goed nieuws is, wat in mijn geval niet altijd klopt want die therapeutisch schrijventheorie is op mij niet van toepassing, maar anyway… (the wind blows, ja Cé :D)

Gisteren hebben Anthony en ik, na een aangename dag aan het strand, onze (of mijn) allereerste echte tapasbar aangedaan!
Tof concept, voor wie het niet kent: je neemt zoveel of zo weinig tapas als je wil uit te toonbank, smikkelt ze op, likt je duimen en vingers af, en betaalt dan aan de hand van hoeveel tandenstokertjes (die in de tapas geprikt zitten) je op je bord liggen hebt. Het verbaast me dat de uitbaters hier zoveel vertrouwen hebben in de mensen, voor hetzelfde geld (of net voor een paar euro’s minder!) glijden enkele prikkertjes per ongeluk de grond op. Na dit verrukkelijke maal (gehaktballetjes! Tortilla! Zalm! Kazen! Loempiaatjes!) hebben we Valencia by night bezichtigd en op de Plaza de la Virgen een rasechte flatlander gezien (dit zal vooral Alexis interesseren) met een fluogroen kader. Ook aanwezig op dat plein: toeristen (ik vermoed Duitsers) die volledig aan het cliché beantwoorden: malkwitte stokkebeentjes gestoken in hoog opgestrokken witte sportkousen in zwarte sandalen, een al even hoog opgetrokken korte broek, een petje een t-shirt met "I *hartje* Valencia op (très cool) en de eeuwige camera (mét touwtje rond de nek)in de aanslag, pens vooruit en kiekjes maken!!!Oh, ik heb mij echt een kriek gelachen!
(Kriek! Dat hebben ze hier tot mijn grote spijt niet!Maar ik leer het Spaanse bier drinken, dat tien keer minder straf is als ik in België)

Woensdag hebben Eddie en ik Anthony een beetje wegwijs gemaakt in het oude stadsgedeelte (want de eerste dag was die compleet verdwaald) en hebben we geproefd van een heerlijk ananas-mango-ijsje. Eddies ijsje echter was een beetje weerbarstig en smeet zichzelf zich met een zwierige zwaai de kasseien op. Eddie stond er maar een beetje bij te blozen en bestelde vervolgens een vers ijsje.
Die avond heeft Anthony ons getrakteerd op zijn specialiteit: een niet te versmaden spaghetti bolognaise met extra veel groentjes! We zijn erin geslaagd de muren enigszins proper te krijgen (blijkbaar weet je dat de spaghetti al dente is als hij aan de muur blijft plakken? Mama?)

De dag erna zijn we ’s avonds naar een gratis jazzconcert in het IVAM (Institut Valencia d’Art Modern (dit is Valenciaans, geen Spaans) geweest, echt de moeite, helaas vonden enkele Erasmussers het nadien nodig om ons mee te slepen naar de uitgaansbuurt ,daar had ik eeeeecht geen zin in en dus is mijn humeur beneden nul gezakt, voor de tweede keer hier (eerste keer tijdens mijn kotzoektocht).
Hoe mooi een andere stad ook is, toch blijf je je eigen heimat missen denk ik. Het zicht dat je hier hebt op ontelbare historische en prachtig verlichte gebouwen is prachtig, toch wou ik dat ik met mijn eigen vrienden in de Geus van Gent kon gaan zitten, of op de Graslei. Het gras is altijd groener aan de andere kant zeker?

’s Avonds (vooral in het weekend) heb ik wel een beetje last van de plaatselijke hangjongeren, vlak onder ons gebouw is er immers een exotische cocktailbar (‘k ben er nog niet binnengeweest, ’t is meer een club) en dan beginnen die mannen ten tweeën ’s nachts de al even plaatselijke hits ten berde te brengen. Ik kan jullie verzekeren, het zijn géén Wiener Sängerknaben! Lang leve de oorstopjes!

Gotta run, Anthony en ik gaan shoppen! (of dat gaan we toch proberen want we weten totaal niet waar we naartoe moeten) Hopelijk sluiten die grote winkels niet van 2 tot 5, dat is dus echt om iets van te krijgen hé als je net als ik nog in het Belgisch ritme zit! Net als je wil gaan winkelen is alles toe, als ik honger krijg en dus naar huis ga om te koken gaat alles weer open, en als ik gedaan heb met eten en op café wil begint iedereen zijn potten en pannen klaar te zetten voor het avondmaal! En dan eindelijk, om 2u, gaan de bars open. Een mens zou voor minder wallen onder zijn ogen krijgen.