We zijn zondag –buiten mijn verwachtingen om- dan toch nog op de rommelmarkt geraakt, die veel minder spectaculair was dan vorige week dus ziet allemaal dat ge de goeie week komt! Buiten mijn verwachtigen om, jawel, we zijn pas om 11.30 uit ons bed gerold (en het zou nog later geweest zijn als de buren niet besloten hadden hun muur te lijf te gaan met een sloophamer! Op een zondagochtend! Geen respect voor tradities die Spanjaarden)
Dat late opstaan had –naast het feit dat ik gewoon one lazy ass ben- een goede reden: ons eerste Erasmusfeestje de avond voordien! Hoewel ik geen zin had om te gaan (maar zou ik mezelf nog zijn als ik wél zin had om uit te gaan?) was het heel gezellig, misschien dat die wodka-cola er wel voor iets tussenzat (ééntje maar mama, ik zweer het, ge wordt hier langs alle kanten getrakteerd dus twas gratis ook!) We gaan met de taxi naar onze feestjes want een fiets hebben we nog niet, de metro rijdt maar tot 22u en te voet is het een beetje ver. Ik associeer taxi’s nog steeds met rijke zakenmannen en kan het dus maar niet gewend worden, maar makkelijk is het wel! Er speelde een bandje dus dat was ook ok, zeker als er saxofonisten bijzijn natuurlijk. En ge kunt nu allemaal zeggen wat ge wilt maar volgens mij trek ik het aan, want binnen de kortste keren was ik omsingeld door de Erasmusgayscene, wat mij op zich niet deert maar toen ze een discussie aangingen over wie de knapste gitarist was ben ik toch een beetje de andere kant uitgedanst. :o)
Zondag was absoluut fantastisch. Eddie zat toen in Barcelona, Anthony lag aan het strand maar dat leek me net iets te kip-aant-spit-achtig met 36° (hoewel ik een frisse duik niet zou afslaan, de fontein lonkte). Ik lag lekker te lezen in de Turia als Jelle mij vanuit het internetcafé compleet euforisch en over zijn woorden struikelend opbelt: “Block is 3e geworden bij de One Minute Awards!!!” (of wat was het). Ge zou voor minder euforisch zijn als Guy Mortier, Fien Troch en compagnie uw filmje als derde beste uitkiezen! 5 minuten later staat hij daar te springen en te doen in de Turia, ‘k werd er helemaal happy van, en we zijn –na een vreugdedansje of 56 in de Turia- zijn overwinning gaan vieren met een cola en een ijsje op een terrasje (how cool is that, huh??).
Sindsdien wordt hij aangesproken met “The award-winning director” en de lat voor het volgend filmpje ligt nu natuurlijk hoog, voor minder dan Cannes gaat we niet hé ;o)
Op dat terrasje kwam plots wel érg veel volk aanstromen, wat bleek, die avond was er een grote match in Mestalla (het voetbalstadion voor onze deur). We zijn dan de sfeer gaan opsnuiven rond het stadion ,we konden zowaar tussen de hekken door een glimp opvangen van de bal en enkele spelers!
Plots bedachten we dat het wel geestig zou zijn als we de match vanop het dak van het appartement zouden kunnen volgen, waarop we de lift naar het 14de verdiep namen en…jawel! Op het dak. Van ons beider appartementen. Bevindt zich een gigaaaantisch dakterras!! Met prachtig uitzicht over de stad en een deel van het grasveld in het stadion.
De zon ging juist onder, de supporters beneden juichten dat het geen naam had (het leek net alsof ze speciaal voor Jelle juichten, zaaalig) en wij huppelden als dartele lammetjes rond op ons kersvers zonnebaad-, studeer- en chillplekje! We hebben er dan maar niets beters op gevonden dan samen met Anthony, Jelles kotgenote Anna en diens vriendin op het dak een omelet ( formaat van een uit te kluiten gewassen waskuip) te zitten opsmikkelen.
De match was intussen voorbij en op 3 verschillende plaatsen begonnen de Valencianen met hun geliefkoosde bezigheid (naast dubbelparkeren en lallend over straat lopen natuurlijk): vuurwerk afsteken! Gezien onze verheven positie (bij Jelle nogal letterlijk te nemen, hij liep echt op wolkjes) hadden we op al dat moois een prachtig zicht, het was (om het is Ana’s woorden te zeggen) “sooooooooooooo a-maaazinggg!”
De volgende avond hebben we Eddie (die net terugkwam uit Barcelona) geblinddoekt, ferm rond zijn as gedraaid, en in zijn eentje in de lift naar het dak gezet, alwaar hij de blinddoek mocht afnemen, ’t was echt hilarisch want hij was als de dood dat we hem op de rand zouden zetten ofzo.
Manman, we hebben hier al zalige dingen meegemaakt, en dan heb ik nog niet over gisteren en eergisteren verteld! Laten we het erbij houden dat we een heeeeeeeel lange wandeling (van 13 uur) door de Turia en het oude stadsgedeelte gemaakt hebben, supercoole winkeltjes ontdekt hebben, een uur in een boom zitten babbelen hebben, ons verdacht gemaakt hebben bij de politie en ’s nachts in het gras naast een met drijfkaarsen verlichte vijver gelegen hebben (onder de palmbomen, jawel), luisterend naar de Laurent Garnierachtige muziek die er speelde (er was in de Turia een verjaardagsfeestje aan de gang),…
Beautiful.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten